เมื่อใดเราหยุดโลดแล่นไขว่คว้าคนปัจจุบันขาดความสุขที่พึงมีตามควร
เพราะไม่รู้จักชื่นชมยินดีในสภาพที่เป็นอยู่
ไม่รับรู้คุณค่าของสิ่งที่อยู่ในมือ
มักมองเห็นของที่ยังไม่ได้น่าปรารถนา
ดิ้นรนขวนขวายด้วยความอยากได้
แต่พอได้กรรมสิทธิ์แล้วกลับละเลย
มุ่งมองเขม้นหมายไขว่คว้าสิ่งอื่นต่อไป
สิ่งซึ่งเป็นอดีตนั้นผ่านไปแล้ว
อนาคตก็ยังไม่มาถึง
และเมื่อมันมาถึง ก็ไม่ใช่อนาคต
แต่เป็นขณะปัจจุบันนั่นเอง
ชีวิตอันแท้จริงของเรานั้นอยู่ในปัจจุบัน
ดังนั้นการไม่ยอมรับรู้คุณค่าของสภาพปัจจุบัน
ก็คือการไม่ยอมรับชีวิต
แล้วมัวแต่วิ่งไล่ตามอนาคต
ที่เป็นเพียงภาพลวงตา
หากเราเกิดมา
เพียงเพื่อไล่ตามไขว่คว้าความฝัน
ไม่เคยได้ลิ้มรสความอิ่มความพอ
ทั้งวิ่งไล่และวิ่งแข่งขันตลอดเวลา
ชีวิตก็ไร้คุณค่าและความหมาย
เป็นเพียงฝันร้ายเท่านั้นเอง
เมื่อใดเราหยุดโลดแล่นไขว่คว้า
แสวงหาสิ่งวิเศษหรือพิเศษกว่าที่มีอยู่
เพียงเพื่อเชิดหน้าชูตาโอ้อวดกัน
แล้วกลับเพ่งพินิจสิ่งที่มีอยู่แล้ว
รับรู้คุณค่าและประโยชน์ที่มันมีต่อชีวิต
และรู้จักหาความสุขจากขณะปัจจุบัน
ไม่ทะเยอทะยานเฝ้าฝันถึงอนาคต
ที่เป็นเพียงความเพ้อฝัน
ชีวิตก็จะเผยโฉมหน้าอันงดงาม
เปี่ยมเปรมด้วยคุณค่าและความหมายให้เราเห็น
โลกปัจจุบัน
สับสน วุ่นวาย เต็มไปด้วยทุกข์ร้อน
เพราะผู้คนไม่รู้จักพึงพอใจ
ในสิ่งที่ตนมีอยู่
ในสภาพที่ตนเป็นอยู่
มุ่งแต่มองเปรียบเทียบ
ด้วยจิตใจอิจฉาริษยา
แล้วก็แก่งแย่ง แข่งดี ชิงเด่น
ถึงขั้นเบียดเบียนทำลายล้างกัน
อนาคตนั้นไม่น่าจะต้องห่วง
ถ้ารู้จักอยู่อย่างดีงามในขณะปัจจุบัน
โดยฝึกฝนที่จะควบคุมตนเองได้
ทั้งในด้านความรู้สึกนึกคิดและการกระทำ
ถ้าหากว่าในปัจจุบันอยู่อย่างผู้ชนะตนเองได้
ไม่แล่นโลดไปตามความอยาก
อนาคตจะดีเอง
ที่มา: เพ่งพินิจเรื่องชีวิต เขียนโดย ระวี ภาวิไล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น